خسروی، م. (1387). مفهوم اعتبار (پایایی) و روایی در تحقیق کیفی. ماهنامه نگرش راهبردی، 93 و 94، 171- 184.
دانایی فرد، ح.، الوانی، س. م. و آذر، ع. (1395). روش شناسی پژوهش کیفی در مدیریت: رویکردی جامع. تهران: صفار و اشراقی.
زرقانی، اع.، امین خندقی، م.، شعبانی ورکی، ب. و موسی پور، ن. (1395). ارتباط دانش نظری و عملی معلمان در پارادایم های اجرای برنامه درسی. پژوهش‌نامه مبانی تعلیم و تربیت, 6(1), 46-68.
صائمی، ح.، فتحی واجارگاه، ک.، عطاران، م. و فروغی ابری، ا. (1393). تدوین الگوی برنامه ریزی درسی مبتنی بر شبکه اجتماعی برای آموزش و بهسازی اساتید. دوماهنامه علمی-پژوهشی راهبــردهای آموزش در علوم پزشکی، 7(3)، 191-198.
طباطبایی، ا.، حسنی، پ.، مرتضوی، ح.، و طباطبایی چهر، م. (1392). راهبرد هایی برای ارتقا دقت علمی در تحقیقات کیفی. مجله دانشگاه علوم پزشکی خراسان شمالی، 5(3)، 663- 670.
عطاران، م.، و عبدلی، م. (1391). «فرهنگ یادگیری مدرسه عشایر کوچ رو: روایت های یک معلم»، فصلنامه مطالعات برنامه درسی ایران، 7 (25)؛ 45- 64.
فتحی واجارگاه، ک. (1386). برنامه درسی به سوی هویت های جدید. تهران: انتشارات آییژ.
فراستخواه، م. (1395).روش تحقیق کیفی در علوم اجتماعی، با تاکید بر نظریه بر پایه (گراندد تئوری GTM). تهران: انتشارات آگاه.
فیضی، ک.، و سرکیسیان، آ. (1387). تجزیه وتحلیل معیار های کیفیت در روش های تحقیق کیفی. فصلنامه مطالعات جهانگردی، 8، 1- 23.
)